Beras Jatah "Beras Jatah"

Beras Jatah

Selamaya, mujudake desa kang kepencil. Adoh lor, adoh kidul, adoh etan, lan adoh kulon. Ing wanci kaya ngene iki, antarane ora ketiga lan ora rendheng, kabeh sarwa mrihatinke. Ora kok merga ora ana warga kang ora nyambut gawe, ananging samubarang kaya-kaya angel. Kalebu beras. Beras minangka ’makanan pokok’ tumprap warga Indonesia, ing wanci iki pancen rada angel ngentakake. Ing Selamaya, senajana panen rendhengan wingi kasil, nanging kanggone para masyarakat Selamaya luwih milih ngedol parine mawi cara tebasan supaya ora susah anggone ngrumat gabah lan uga gampang cekel dhuwite. Ananging yen kahanane wis lumaku kaya mangsa iki, sapa kang arep disalahke? Seneng ngarepe, getun tiba burine.

Lurah Warso, minangka pandhega ing desa Selamaya, rumangsa priatin marang kahanan kang diadhepi dening wargane. Bab iki mau dikandakake nalika kumpulan ing baledhusun, wengi kepungkur.

”Kepriye supaya warga ora patiya kangelan lan bisa kanggo isi lumbung, beras jatah saka pemerintah sasi iki lan sasi ngarep dijaluk sasi iki wae”. Ngendikane Lurah Warso njalari wawan rembug.

”Lha wulan ngajengipun kados pundi, Pak Lurah? Menawi wulan menika panci warga sanget betahaken uwos. Menawi jatah wulan ngajeng dipunpendhet wulan punika ugi, miturut kula kok radi awrat. Panci saged dipunpendhet wulan punika, ananging menawi wulan ngajengipun, warga sami dhahar napa, Pak?”,  Sukiman minangka Ketua RW I mangsuli.

”Kuwi mengko bisa dipikir maneh, Man. Wigatine, warga entuk lan bisa mangan kanggo wektu iki”.

”Menawi Pak Lurah kagungan pamanggih kados mekaten, saenipun kados pundi sumangga mangke miturut pasarujukan ing forum punika mawon.”

Sawetara wektu, saka wawan rembug asile pancen gelem ora gelem, bisa ora bisa, warga pancen butuh beras. Pasarujukan saka forum, beras sasi buri pancen kudu diandumke marang warga sasi iki.

Ing dina anduman beras ....

”Pak Luras, nyuwun sewu. Kedahipun beras kang ditampi 20Kg, nggih? Lha warga kok namung angsal 15Kg. Kados pundi pak Lurah?” pitakone Sri, salah siji warga nalika ing baledhusun.

”Oh, babagan kuwi….wingi diutus Pak Camat pancen dundumane semana. Yen ora seneng ya kana, ngomonga marang Pak Camat.”

Pak Lurah ninggalake papan palenggahan kanthi ati campur bawur. Ana rasa seneng lan ana rasa kagol. Seneng merga bisa entuk bathi anggone dundum beras, kagol amarga akeh warga kang protes saka dunduman beras kuwi.

”Iya, Pak. Nanti malam langsung saya kirim ke kota. Alamatnya masih seperti yang dulu, kan?”. Pak Lurah mandheg sedhela kaya-kaya mireng wong omongan saka adohan kanthi piranti tilpun kae.

”Oke, Pak. Nanti saya cek rekeningnya”. Pak Lurah nutukake caturane.

Kardi ing pinggir tembok tratapan nalika krungu rerembugan Pak Lurah karo sapa kang ora patiya cetha. Kang mesthi Kardi lagi wae paham kenapa Pak Lurah noraon ngedumke beras mung 15Kg, kamangka jatah kang kudu didumake 20Kg. 5Kg sisane pancen Kardi dhewe kang didhawuhi dening Pak Lurah supaya disisihake ana gudhang. Ngendikane Pak Lurah, kuwi pancen kang ngutus Pak Camat. Jalarane apa pancen ora cetha. Kardi mung buruh, dadi ya mung tumindak yen dikongkon lan ora wani cawe-cawe bab liyane.

Wengine, bener pangangene Kardi. Watara jam 10 bengi, Pak Lurah metu nitih truk. Saka buri, rombongan kardi lan sakanca ngetutake lakune truke Pak Lurah. Jam 09.00 esuk, mobil mandheg ana ing salah sijine gudhang kang ana ing pinggiran kutha Surabaya. Saka adoh mobile Kardi uga melu mandheg. Katan samar, Pak Lurah caturan karo pria kang piadege gagah. Kardi lan sakanca menthi wae ora krungu apa kang dirembug. Kang mesthi Kardi lan sakanca wis andum tugas, apa kang kudu ditindakake sajengkare Pak Lurah saka papan kana.

Ora let suwe, bak truk bagian buri dibuka. Para buruh saka gudhange pria mau pada ngedhunake beras saka truk. Mung butuh wektu kurang saka 30 menit kanggo ngedhunake beras. Sawise kuwi pak Lurah lunga. Kardi lan kanca sijine menyat saka panggon leren lan langsung ngetutake truk pak Lurah, dene Sukiman lan warga siji liyane mudhun kareben bisaa nyuwun katrangan marang pria mau.

Ing papan liyane, Kardi nyaba ndhisiki lakune truk pak Lurah kanthi niat ngendhekake. Kasil. Mobil leren ing sangarepe truk. Banget kagete pak Lurah nalika ngerti kang mudhun saka mobil kuwi rewange.

”Wis, Pak. Panjengengan boten sisah ngendikan napa-napa.Blaka mawon, Pak. Kula sampun cubriya marang tindak-tanduk panjenengan. Nanging kula boten saged tumindak napa-napa saderenge kula mangertasi kasunyatanipun piyambak.”

Pak Lurah mung meneng krasa luput.

Let sedhela ana sms masuk. Saka Sukiman. Sawise maca sms, Kardi lan Pak Lurah balik menyang gudang beras. Ing kana wis ana juragan beras lan Sukiman.

”Maaf, Pak. Orang yang bapak kira penjual neras ini benar Kepala Desa kami. Kami juga tidak mengira jika beliau tega menjual sebagian beras hak warga”, ature Sukiman marang Juragan Beras kuwi.

Pak Lurah kewirangan amarga solah tingkahe dhewe.

”Pak Lurah boten sisah melang. Namung kita sakanca ingkang mangertasi bab punika. Kita namung nyuwun tanggungjawab saking panjenengan, Pak. Kasuwun bapak saged mangsulake beras hakipun warga. Awit saking mekaten, kita boten badhe matur wewadi punika dhumateng para warga, Pak. Babagan kados mekaten panci eca, Pak. Ananging menawi warga sami mangertasi napa bapak boten wirang? Estunipun wirang sanget ta, Pak. Sasaged-sageda ampun dipunambali malih, Pak”. Sukirman matur dawa-dawa marang kepalane.

Pak Lurah mung meneng, ora wangsulan. Ing atine janji ora bakal tumindak kaya ngana maneh.