CERKAK "SUSUH MANUK"

Susuh Manuk

Ana susuh manuk ing sandhuwure wit Sana. Wis sawetara dina iki katan babone manuk nggawa pakan kanggo anak-anake. Satemene Parta, Wanta, lan Trimakno lagi bae mangerteni anane susuh mau. Nanging bocah-bocah mau padha ngarang crita yen meruhi paling dhisik anggone manuk Thilang mau nusuh ing Sana.

“Wis suwe aku ngerti nalika lagi gawe susuh,” kandhane Wanta.

“Aku ya wis suwe,” imbale Parta.

“Aku ya wis suwe,” Trimakno ora gelem kalah.

“Kang paling dhisik mesthi aku!”

“Ora mungkin aku kang dhisik dhewe!”

“Pokoke aku…!”

“Aku ngerti nalika manuk mau golek susuh saka kebone Kang Mardi,” Wanta nyakinake kanca-kancane.

“Bener, aku ngerti sesasi ndhisik,” ujare Parta luwih nyakinake.

“Aku wiwit rong sasi kepungkur.”

“Yen kowe wis telung sasi kepungkur, ateges anake wis padha gedhe lan bisa mabur adoh. Ateges susuh mau wis ditinggal,” clathune Wanta sajak menang.

“Pokoke aku kang paling nduweni hak marang anak-anak manuk mau,” ujare Parta.

“Ora bisa, kudune kang duweni aku!” Wanta ora gelem kalah.

“Aku!”

“Aku!”

“Aku!”

Bocah telu ora ana kang gelem ngalah. Kabeh rumangsa paling nduweni hak anak-anak manuk Thilang iku. Meh bae dadi tukaran. Tujune Wanta bisa nyegah kanca-kancane amrih ora ana kang mara tangan.

“Wis, wis, aja regejegan terus. Mbok digawe bedhamen bae!” Wanta ngajak kanca-kancane.

“Maksude?”

“Ngene, biasane manuk Thilang kuwi anake telu. Mbok dibagi siji-siji bae.”

“Wah, ide kang apik. Aku setuju. Ning piye yen anake mung loro utawa siji?” Trimakno miterang.

“Yen ngana sapa kang gelem menek, ya kuwi kang ngehaki manawa anake mung siji” usule Parta.

“Bener, aku setuju usulmu,” ujare Trimakno.

“Yen anake loro?” Wanta takon maneh.

….

Bocah-bocah mau wis gawe pasetujon. Parta wiwit menek wit sana kang dhuwure watara rolasan meter kuwi. Sawetara iku Wanta lan Trimakno rumangsa menang. Awit dheweke wis mesthekake yen anak Thilang kuwi cacahe ana telu. Dadine ora susah kangelan nanging wis entuk bagen. Nanging rasa seneng mau owah dadi sumelang. Awit bocah loro mau ngerti manawa Parta arep tekan dhuwur.

Nalika iku Parta wis meh bisa ngranggeh susuhing manuk. Katan pating bleber babone manuk aweh tandha manawa ana bebaya tumrap anak-anake. Sanalika anak-anak Thilang mabur pating bleber menyang wit Trembesi kang luwih dhuwur. Parta mung bisa mlongo. Kanthi rasa cuwa dheweke bakal mudhun. Sikile rasane kaya-kaya dilolosi balunge. Sakujur awak krasa gemeteren. Kanthi ngrangkul wit sana Parta nangis gero-gero. Mangerteni kancane ora bisa mudhun, Wanta lan Trimakno bingung. Arep nulungi nanging kepriye carane? Bocah loro mau mung bisa nangis kaya Parta. Krungu ana bocah pating jlerit, Kang Mardi mara. Kang Mardi lagi nggarap tegale kang ora adoh saka kana.

“Ana apa kok pada nangis?”

“Ka,,,ka,,,kae Kang, Par, Par, Par, Par,,,ta,,,” jawabe Wanta karo nuding wit sana papane Parta ngrangkul kenceng kanthi banget kaweden.

“Wis kana njiliha andha Pak Wangsa!” prentahe Kang Mardi menyang Wanta lan Trimakno. Kang dikongkon enggal-enggal ngleksanakake. Ora let suwe Parta kasi ditulungi kanthi slamet. Ora lali ngaturake panuwun marang Kang Mardi.

“Mangkane bocah-bocah,, aja padha gawe apa kang wis ana ing alam iki dadi owah.  Kaya manuk iku wis duwe susuh ing kana ya ben aja di otak-atik. Ben padha urip tentrem. Aja dijupuk aja dirusak! Malah kudu dijaga ben tetep asri alam iki,” pituture Kang Mardi.

“Nggeh Kang nyuwun ngapura, ra maning-maning rebutan susuh manuk malah gawe manuke mabur lunga saka susuhe,” wangsulane bocah telu iku.

Parta, Trimakno lan Wanta banjur balik omah lan ora pan maneh-maneh noraali susuh manuk maneh.