CERKAK "Jebul Wis Ana Kang Duwe"

 

Jebul Wis Ana Kang Duwe

         “Tepangaken mawon Mas, kula pun Yati.” “Kula, Yana.” Wangsulane karo ngulunorae astane. Nalika Salaman, ah…rasane atiku dheg-dheg pyur, awak adhem panas, tanganku anyep, marga kringet kang ora bisa taktahan. “Kok anyes,” pitakone. “Wonten menapa? Sakit nggih?” sambunge. “Mboten kok,” wangsulanku sajak gugup.

Ing acara wicara guru basa Jawa, aku jejer dheweke. Taktamat-tamatake saka pucuke rambut tumeka dlamakane, sajak ora ana kang nguciwani. Dedeg piadege pidegsa, dhasar pasuryane…jan nganti ora bisa dakgambarake pisan. Isih ditambah pakulitane kang resik, ora ana kukule siji-sijia. Wah! Kabeh narik kawigatenku. Ing acara mau babar blas ora ana kang cumenthel ing pikiranku, kang ana mung Mas Yana pepujaning atiku. Ya mung Mas Yana kang mudha dhasar guru SMA lan isih jaka pisan, ing atiku kandha mengkana.

“Mas, mengko kondure bareng ya,” pangajakku. “Ya, tak dherekake,” wangsulane, sajak katan akrab. Piyambake kang maune nitih angkutan, lan aku kang numpak vespa, saiki bali bebarengan lan dheweke kang mboncenorae. Piyambake nyetir, sok banter lan sok direm dadakan njalari kagetku. Saking mangkelku, aku cekelan padharane kenceng banget.

E…e, kok sajake piyambake seneng banget. Anehe maneh, atiku kok ora panas lan kang ana kok mung rasa seneng bae. Lan rasane atiku sajak ayem bebarengan karo panjenengane. Dhasar bocah enom, ing batinku. Bab kaya ngana mau mung takanggep biasa bae. “Dhik ya dolan dhisik ya! Menyang Teluk Penyu,” pangajake sajak ngarayu aku. “Sumangga kersa,” wangsulanku.

Ing Teluk Penyu, aku lan dheweke banjur mlaku saurute pantai Cilacap, karo nyawang prau-prau kang pating krampul lan ombak kang katan mumbul-mumbul mau. Kabeh mau ngelinorae marang panguwasane Gusti kang sarwa linuwih. Vespaku kang diparkir ana pinggir pantai iku dadi seksi anggonku pacaran.

Kanggo nyelani swara ombak-ombak mau, Mas Yana nyritakake pengalamane. Mas Yana kang dadi wartawan terkenal lan dadi penulis setia ing majalah Pustaka Candra nyritakake perjuangane kanggo golek jeneng. Kang sepisan nate ngirim cerkak 10 judul dikirim ing majalah Pustaka Candra, Jaya Baya, Panyebar Semangat, Inti Sari, Djaka Lodang, lan koran-koran liyane kang abasa Jawa. Nanging babar blas ora ana kang kaemot.

Kedadeyan kaya ngana mau nganti ping lima ambal-ambalan. Ora ana kang kaemot babar pisan. Sabubare kuwi, wah…akeh banget karangane kang kaemot. Iya ana kang Pustaka Candra, Jaya Baya, Panyebar Semangat, Inti Sari, Djaka Lodang lan liya-liyane. “Seneng ya Mas, karanganmu bisa kaemot?” “Jelas, rak entuk hanar,” wangsulane. Aku diduduhi karya-karyane Mas Yana kang kaemot ing Pustaka Candra. Eh, jebul pancen akeh karangane. Iya kang wujud cerkak, geguritan, kawruh basa, lan pirang-pirang karyane kang kaemot ing Pustaka Candra kang diparinorae.

Aku diterke bali menyang Gumilir lan seteruse dheweke nerusake laku nitih bis umum. Sadurunge pepisahan dheweke ninggali alamat lan meling supaya aku gelem dolan ana daleme.

Seminggu saka pepisahanku, tenan aku nggoleki alamate Mas Yana, Jalan Mawar No. 2 Kroya-Cilacap. Tekan daleme Mas Yana watara jam 09.00. Nanging, saiba kagetku, nalika aku ditepunorae garwane kang ayune pindha Dewi Supraba. Apa maneh putrane kang baguse kaya bapakne nyalami aku. “Sugeng Bulik Yati.” “Inggih, Cah Bagus,” wangsulanku. “Patemonku biyen bisa dadi semangatmu, ya Dhik. Muga-muga sliramu bisa dadi penulis lan wartawan kang bisa kondhang lan isa ngungkuli jenengku.”

Eh…priya idham-idhamanku jebul wis ana kang duwe. Kadadeyan mau ora njalari pinggete atiku. Aku kudu bisa pasrah, yen pancen Mas Yana dudu jodhoku.

Mas Yana…Mas Yana! Merga sliramu aku kecuwan, merga sliramu bisa gawe karangan. Lan ya merga sliramu saiki aku bisa dadi kondhang.